قاسم بيا اندر برم ، اي نوجوان با وفا
در سيزده سال اي پسر بهرت ستمها ديده ام
تا مثل تو زيبا جوان با خون دل پرورده ام
بوده اميدم موسم پيري شوم بي درد وغم
اي روح واي ريحان من بين نوعروست در نوا
فقدان رويت اي پسر مام ترا مجنون کند
بعد تو مامت نوگلا چون روسوي هامون کند
داغ تو اي رعنا پسر يک عالمي محزون کند
با عشق وايمان کرده اي جانرا براه حق فدا
بر روي مهدت اي پسر شبها نخفتم تا سحر
بيچاره ومضطر شده بوده اميدم در نظر
گردي عصاي پيريم در اين ديار پر خطر
اينک کجا رو آورم اي کشته ي راه خدا
درد فراقت يک طرف درد اسيري يک طرف
خواهد کشد آخر مرا اي سروبستان شرف
روز وشبان از هجر ديدارت همي دارم شعف
بر سرزنم از داغ تو دارم فغان وناله ها
نايد بيادت قاسما آن زحمت شبهاي من
کردي فراموش آنهمه رنج ومشقّتهاي من
يکتن چسازم اينزمان گرديده ام دور از وطن
با نوعروست چون کنم اي نوجوان مه لقا
مادر چو بر اين حجله گاهت هرزمان سازم نظر
راضي به مرگ خود شوم يا کور
گورم اي پسر
زيبائي روي تو يادم آيد از هر رهگذر
کامي نديدي از جهان شد حجله ي عيشت عزا